Some fangirling thoughts

Parang wala na akong pakialam kung may news ba sa exo. Wala akong pakialam kung nagfifilm na sila sa comeback nila. Hindi ako hayok sa comeback kasi alam ko naman na kahit abutin ng isang siglo bago magcomeback magkacomeback at magkacomeback pa din sila. Hintay hintay lang. Maganda nga yung matagal eh, para kapag nagcomeback maappreciate ng mga fans yon more than everything. 

Hindi ko din dinaramdam yung buhok ni chanyeol. Kasi wala talaga akong pakialam. Ano naman kung nagbago sya ng buhok. Hindi naman sya pumangit or what. Hindi naman dumumi budhi nya dahil lang sa buhok. Pogi pa din sya as in ever.

Kung may kiniss man si luhan pati si kai, wala din akong pakialam. Trabaho naman nila yon. Hindi na namin dapat pagselosan yung babaeng kiniss nila sa cheeks kasi hindi naman porket kiniss sa cheeks eh magkakaanak na sila forever. Hindi naman porket kiniss eh meron nang something. Para lang talaga yon sa trabaho nila. 

Wala akong pakialam kung anong pagbabago yung mangyari sa exo, sa buhok, sa damit. Kasi kahit anong gawin ko kailangan pa din nating iface lahat ng changes para man lang magkaroon ng progress. Kailangan lang nating mahalin yung exo at suportahan sila sa kabila ng lahat ng pagbabago. 

Wala akong pakialam kung sabihin man ng ibang tao na hindi ako totoong exotic. Wala naman akong pakialam kung label-an ako ng ibang tao. Hindi naman din nila ako kilala, kaya mistake nila yon kung ijajudge nila ako.

Wala akong pakialam sa mga binibili ng ibang fangirls. Wala akong pakialam kung may mga nagfifeeling fangirl o mga fangirl-na-kung-magspazz-kala-mo-asawa-ng-exo thingy. Hindi ako nakikipagkompitensya. As long as alam kong mahal ko yung exo at wala akong tinatapakang ibang fans, eh pwede na yon.

That feeling when you can feel a lot of pain inside

But you can’t just cry

Because you’d think you’re pathetic

You are pathetic

You are

Ginawa ko yung personal blog ko nung September. Simula non naging inactive na ko sa blogspot. Hindi ko alam kung ano pa bang ibang mabuting resulta yung naidulot ng pagiging inactive ko sa blogspot aside from gaining my privacy. Hindi ko din alam kung nagkaroon nga ba ako ng privacy pagkatapos ng lahat. Hindi ko alam kung masaya ba ko ngayon o hindi. Hindi ko alam kung ano bang dapat kong isipin.
Minsan talaga ikaw din yung talo kapag nagpaapekto ka sa sinasabi ng iba.
All of a sudden parang bigla akong nagsisi sa mga nangyari. Parang gusto kong balikan uli yung school year na'to para ayusin lahat. Pero wala na akong ibang choice. Siguro kailangan ko ding magkaroon ng masasamang experiences para someday may babalikan akong lessons. Siguro nga.
Nakakatamad.
Ugh