Ewan ko. Parang bigla na lang akong kinikilig these days. Hindi ko alam kung anong dahilan. Hindi naman sa naiihi o what. Basta bigla na lang akong kinikilig.

Baliw no.

Naiinis nga pala sakin yung kaklase ko. I feel it. Ewan, kinakausap nya na lang ako kase no choice sya. Naiinis din ako sa kanya eh. As in sobra. Pero, tuwing nalapit sya sakin, para bang bigla na lang nawawala yung inis ko. Parang gusto kong magstay kami sa ganong state, naguusap na parang walang mali. Wait, I'm not liking him, I don't have a crush on him. Basta ganon lang talaga. Tapos kapag iniwan nya ako, babalik na naman yung inis ko sa kanya.

Well, that's me.

Yun yung napansin ko sa sarili ko. For example, may naiinis sa akin. Naiinis din ako sa kanya. Kapag wala sya, kinamumuhian ko sya. Pero kapag kinausap nya na ako, there's something inside me that wants us to be friends, despite of the bad atmosphere around us. Parang ganon. Nagets mo ba? Ayos lang kung hindi. Hekhekhek.

And because of that, napagkakamalan akong plastik.

Kahit naman sarili ko, napapatanong kung plastik nga ba ako. Pero I always end up with an answer - no.

Sa pagkakaalam ko, ang pagiging plastik eh yung tipong mabait ka sa harap ng isang tao, pero pag tumalikod nato, tsaka ka tumatake ng revenge. Wait. Mali! Backstabber pala yon. Parehas lang ba yung backstabber at plastic? Okay. Hindi ko gets.

Well that's life.

You can't please anybody, I am telling you. If you try to be good to them, they'll say you are fake. If you try to be rude to them, they'll hate you.

Sometimes, I wish to be alone.

But that's quite pathetic right?

No one knows what's the perfect choice, only God does.